Sen Beni Hiç Anlamadın Şiiri - Filiz Bülbül

Şimdi kollarımda ölmek ne güzel olurdu.
Önce saçlarının kokusundan derin bir nefes çekip, derin bir hayat soluyup ölmek..
Çaresiz göstermez miydi beni?
Sana rağmen seni sevebilmek, devrim sayılmaz mıydı onca karmaşanın arasında?
Niye geçmedi bunlar tarihe?
Ölmek şartıyla yaşamak, yaşamak şartıyla ölmek gibi bir şey olmaz mıydı tüm bunlar?
Öyle oldu, gözlerimden görmedin dünyayı
Anlayamadın,
Kızmıyorum
Çünkü onlar da anlayamadılar
İçime öfke ekip, elleriyle suladılar
Bir felakete yol açtılar
Sonra yaşamı tanıttılar sana çocukken, bana ise ölümü.
Kulaklarımı tıkadılar güzel sözcükleri işitmeyeyim diye, hep küfrettikleri yerde yaşama, ellerini çektiler kulaklarımdan.
Bu yüzden sevemedim bir türlü bu dünyayı, bu yüzden merakım hep öbür dünyadan ileriye gitmedi.
İçim bir bataklıktan farksız şimdi
Temiz değil sularım.
Hepsi kirlendi çocukluğumla beraber.
Yaşamımı elimden aldılar, hesap soracak gücüm yoktu.
Ölümü fısıldadılar kulağıma, görünmez zincirlerle bağladılar ayaklarımı.
Ben kaçtım, o peşimden geldi.
Onca acının arasında bir de seni sevdim, iyileşirim, belki korkularım da biter umuduyla.
Nafile, korkularım çığ gibi büyüdü sevgimle beraber.
Senin yaşayacak günlerin vardı, benim ise ölecek anlarım.
Her şeye rağmen seni anladım.
Sevgisizliğini, çaremken sessiz kalışını, yakınken uzak davranışını.
Bakışlarının donukluğunu..
Seni anladım.
Fakat sen, beni anlamış gibi bile yapamadın.