Sen Beni Duymadan Da Şiiri - Gül Kabacaoğlu

Ben seni suskunluğumdan çağırdım,
Hiçbir kelimeye sığmayan yanımdan.
Geceler omzumda birikirken,
Adı sen olan bir sızıdan.

Sana dokunamadığım her saniye,
içimde bir boşluk büyür,
kimselerin görmediği bir yara.
Sen bilmezsin…
Ben seni hep en çok,
Yanımda olmadığın anlarda aradım aslında.

Gözlerin…
Dünyanın bütün karanlığına meydan okuyan
o iki kömür parçası…
Ben onların ışığında ısındım,
sen farkında bile olmadan.

Kader misin, geçip giden misin bilmiyorum.
Ama bil:
Kalbim senden hiç geçmedi,
Seninle başlamış bir hikâyeyi
Kimseye anlatamadım, kimseye bırakmadım.

Belki de asıl cesaret,
Bir insanı unutamamakta saklı…
Benim sana hâlâ dönüyor oluşumda.
Sözlerin bittiği yerde bile
Sana söylemekten vazgeçmediğim duamda.

Ve sen…
Eğer bir gün bu satırları okursan,
Şunu anla:
Ben seni hiç suçlamadım,
Ama hiçbir zaman da yarım sevmedim.

Ben seni çok sevdim.
Kendimi yakacak kadar,
Bir tek sözüne kanacak kadar,
Dön diye bekleyecek kadar.

Sen beni duymasan bile,
Ben yine buradayım…
Çünkü aşk bazen dokunmak değil,
Gidene inat,
içten içe kalmaktır.