SEN.. beni anladığında, BEN.. çoktan git ...

Hazırım bu defa,
Kendimi çoktan anladım,dönüşü yok...
Toplamadan eşyaları, bırakıp bir odada,
Almadan pişmanlıkları yanıma,
Yürümeli sonsuzluğa...

Huzurmu içimdeki, HAYIR! !
Tenha bir yerlere ulaşma çabası belkide.
Anlatamamışlıkları, pişmanlıkları, bırakmak.
Geriye dönememek belkide...
Olmayan çocukluğu aramak,sessizce...

Anılarada dokunmadım, hepsi yerli yerinde..
Kilitlemedim kapıları,
Bıraktım,kendi halince.
Nasılsa yokluğumu fark edersin,
Olmadığımı bilirsin içerde...

Zaman alır belki anlaman,
Soğudukça ellerin, üşüdüşçe gözbebeklerin,
Anlarsın gitttiğimi...
Sıcak bakışlarımı arasın,
Sorarsın kendine, NEDEN! ! diye.

Bense; bilmediğim yerlerde,başbaşa kendimle...
Sessizliğin içinde, bir kuru yaprak gibi,
Parçalanırmışım sanki,küçük bir darbeyle.
Düşünüyorumda, nasıl geldik biz bu hale...

Neydi kaçamak bakışların nedeni! !
Neydi göremediğimiz! !
Azmıydı değerlerimiz...
Senmiydin suçlu,benmiydim çabuk yorulan.
Anlamamak için direncin neden bu kadar kuvvetliydi! !

Artık farketmez,giderken pişman değilim,
Elimde yaşadıklarımın kırıklığı,
Arkamda pişmanlık, KOCAMAN...
Ama dönüşü yok bu defa! !
SEN.. beni anladığında, BEN.. çoktan gitmiş olacağım.! !