Sen Beni Affet Söz Vermiştin.

Şu gördüğün dağlardaki yük, benim ıstırabım;
Bir zamanlar ben kefildim onlara,
Şimdi uzak düştük sanılırsa da.
Hazır düzlerde yamaçlarda kolkola, gözgözeyiz,
Yüce dağlarla böyleyiz.
Mahzunum bu kadar kederden sonra,
Benim ruhumun ecramını ıstırabını sorsan,
Fakat bu nasıl ıstırap,
Sen gel bir tanem sen gel yok olsun acılarım,
Iskalayıp geçme bunun adı sana olan platonik sevgim,
Sevdanın kahrını çekiyorum yanlışım bu,
Dermanımı yok eden bitap, takatsizlik,
Tamtakır,kupkuru bir çürük yapraktaki halsizlik,
Sana mahsus yemyeşil bahar çiçeği hislerim
Ne zavallı bir gönlüm var,şimdi,zincire vurulmuş,
Sen bari affet söz vermiştin,
Nihayet hicran etti bu virane gönülde sefalet beni;
Sanki bir seferde mi zannettiki ?
Bu kadar acılan yükledi de sırtıma,
Bu hale nasıl getirdi bu savlet beni?
Bu nasıl hasletki; önce gönlü harabediyor,
Sonra inci ve küncü karışımı savlet diyor,
Hayır olamaz.
Halbuki temennim ve dileğimdi; sana bakışım,
Neden bu kadar acı veriyorki;
Ah, bu insanlar yar değil,
Neden insanlar biyar,neden ağyar?
Neden firuze ışıklarına boyanmış sanıyorlar ,
Tövbekar olsam ne olur, şahsen,onların yanlışı var,
Benim cefalara düşen gönlüm,
Bir eski çınar gibi yıkıldı kaldı yüreğimde sen
Zahir buda bir yazıymışki
Gönülleri ayrı olsun diye yazılmış,

Enver Ünver