Sen Benden gittin ya ,ağlarım -2-

Sen benden gittin ya, ağlarım.
Ne bir söz kaldı dilimde, ne de bir nefes,
Sadece sessiz bir hüzün…
Geceleri yorganıma sarılırken,
Kendi kendime derim: “Bu da geçer mi?”
Ama geçmiyor işte.

Sen benden gittin ya, ağlarım.
Ellerim boş, avuçlarım üşüyor.
O sıcaklığın yok artık,
Sesin yankılanmıyor duvarlarımda.
Her şey aynı gibi görünüyor,
Ama içimde bir yer yıkıldı sessizce.

Sen benden gittin ya, ağlarım.
Zaman ağır aksak ilerlerken,
Saatler seninle dolu geçmişi geri sarıyor.
Bir gülüşün geliyor aklıma,
Bir de o vedayı hatırlıyorum…
Ve işte o an, içimde bir şey kopuyor.

Sen benden gittin ya, ağlarım.
Ama gözyaşı yetmez bazen,
Yetmez anlatmaya bu derin boşluğu.
Bir kelime bulamam ki tarif edecek,
Bir dua mırıldanırım yalnızca:
“Allah’ım, dayanacak gücü ver bana.”

Sen benden gittin ya, ağlarım.
Ama bil ki, bu gözyaşları senin için.
Bir öfke, bir kin değil bu.
Sadece yarım kalmış bir hikâyenin ağıtı.
Sen gittin, ben kaldım.
Ve işte bu yüzden, ağlarım.