Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
muhteşemdi be değerli şairim,yıldızlı************kocamanından kutlarım kocamanından,kalemin hep yoldaşın olsun....
sevgi dolu kalasın e miiiiiiiiiiiii
Bu ne güzel şiir böyle Metanet hanım sabahın ilk şiirlerinden okuduğum,herdaim okunası güzellikte,içinde hüzünde olsa,sevgilerimle...
Metanet Hanım;
Okurken 'içlenmeyecek, kendisinden bir şeyler bulmayacak' hiç kimse olamaz! Öylesine yürekten yazılmış ki...
Sanki 'yaşamın içindeki iz bırakanların' gönüldeki yansıması... Bir şiirimde kullanmıştım benzer ifadeleri...
'Unutmak zor oldu hep
Çektiğim acılar boyumu çoktan aştı
Her seven gönlümde ayrı bir yara
Ayrı bir iz bıraktı… '
Demiştim... Sanırım aynı duyguları hissetmişiz... İlginç biçimde...
Mükemmel bir şiir... Tam puanla 'listemde' Metanet Hanım... Size saygılar, sevgiler, selamlar bırakıyorum...
Sen bende ne ilk oldun ne de son olacaksın...
Saymadım bilmiyorum;
Harabe yüreğimin kaçıncı konuğusun...
Herkesten bir hatıra, herkesten bir iz kaldı!
Hepsi ayrı bir yangın, hepsi ayrı bir alev...
Kiminden bir kor kaldı, kimi mührünü bastı...
Kimi bana can kattı, kimi canımdan aldı...
Hepsi de birer parça aldı benden giderken,
Suskun kaldı yüreğim ölümüne severken...
..
duygu bütünlüğü olan, nefis bir şiir...
onlarca sevdanın özeti gibi..
çok söze gerek yok..
şair anlatmış herşeyi..
kutlarım sayın YAZICI
acıyan,acıtan bir şiir.. tebbrik ederim sevgili halamı :)
finali etkili, iç acıtan bir şiir okudum.. tebrikler.
Kutlarım sayın Yazıcı, kısa, özlü, güzel bir şiir.
Hepsi de birer parça aldı benden giderken,
Suskun kaldı yüreğim ölümüne severken...
Bu dizeler muhteşem olmuş. Öyle bir duygu, öyle bir ruh hali dile getirilmiş ki... İnsan okuyunca (.) nokta diyor, kendi kendine.
Efendim, normal değil mi, hayatın gerekleri değil mi? İnsan ne için var? Ne tür bir abide olursa olsun, abide de geleceğe kalacak olan eser değil midir?
Bir gönülde de, o yılların ve yolların, o sevmelerin ve sevilmelerin bedene ağır geldiği demlerde ne çeşit bir abideyle teselli bulacak ki bu gönül?
Profil resminizi okudum, bakın bana neler dedi:
Bakın, ne güzel, bir bahçenin içindesiniz. Yüzünüzde kahkaha havası, tebessüm havası oluşmuş. Mutlu, mesrur görünüyorsunuz. Allah'ın biz insanlara verdiği nimetlerden büyük bir zevkle toplayıp faydalanıyorsunuz. Portakal mıdır, elma mıdır, her ne ise yüzünüze mutluluk ışıklar dökülmüş.
Her çeşidini toplamak için uzanıyor elleriniz.
Güzel değil mi hayat? İnsanın emeğinin karşılığını alması güzel değil mi? Bundan daha büyük bahtiyarlık verecek ne olabilir ki? (Profil resminizi okudum da...)
Hayata küsmeyenlere, kaderine küsüp köşesine çekilmeyenlere, sizin gibi (şiirinizde olduğu gibi) yaşama azmini yitirmeyenlere saygı duyulur efendim.
Duygularınızı yine çok anlamlı bir şekilde dile getirmişsiniz. Kendi olan insanın umut ve güven veren duyguları ve düşünceleri.
Karamsarlıktan uzak.
Ne güzel.
Dostça ve sağlıcakla kalın.
Sevgi ve saygı rüzgârları esenliğiniz, sayfalarımızda göz iziniz olsun efendim.
'GERÇEK DOSTLAR BİRLİĞİ'
TEBRİKLER KALEMİNİZ DAİM VE KAİM OLSUN
YÜREĞİNİZE SAĞLIK ANLAM VE ANLATIMI GÜZEL BEĞENEREK OKUDUM ŞAİR YÜREĞİNİZ VAR OLSUN KALEMİNİZ DAİMA NEHİR OLSUN ÇAĞLASIN İLHAMINIZ BOL OLSUN SEVGİLERİMLE +10 PUAN
Bu şiir ile ilgili 11 tane yorum bulunmakta