Sen, Ben... Yalan, Gerçek...

yokluğunda bile sana sığınıp
yalnız senin varlığınla yaşama tutunduğumu
kaç kez intihara kalkışıp
yine senin varlığınla vazgeçtiğimi
yırtıp yazdığım ne varsa
resimlerin mektuplarınla birlikte yakmayı düşünüp
varlığını hatırlayıp vazgeçtiğimi
ve yine ben bunları yazarken
başka bi bedene sarılıp hayallere daldığını bile bile sevgilim
sana sevgilimden başkasını hiç diyemedim

birkaç kırıntı kadar yaşanmıştık oysa
miras bırakacak aşk oyunlarımız bile yoktu
ben sende sanıyordum bütün öyküyü
sayfa sayfa okuyarak büyüyecektim ellerinde
bilinmez vakitler seni anlatacaktın bana da
belki gözlerim açılacaktı yarınlara
gitmemek üzere gelmiştin böyle diyordum kendime
peki bu ayrılık yakıştı mı gözlerine

anlaşılmaz ezgiler gibiydin oysa sen
acımasız bir düzenin içine sıkıştırılmıştın
öylesine ucube duruyordum ki gülüşlerinin yanında
kendime bile kızıyordum sana yakışmadığımı düşünüp
halbuki devrim sözcüğünden hoşlanmazdım
katrelerinde yanıp tutuşana kadar
ve en büyük devrimdi yaptığın
bütün umutlarımı yıkma pahasına da olsa

şimdi garip muzdarip bir hal kaldı bana
ağlasam duymazsın umurunda olmaz
kaçışmaklı gözlerim gözlerinden ayrı
belki bir gün diye saklanan umut içimde
yaşıyorum bir kaç hayal içinde

sen....
o kadar yalanken

ve ben....
inanmaya bu kadar inanmışken
ne söylersen söyle
fark eder mi?