Sen, Ben ve Nasipsizlik Şiiri - Savaş Barha

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve gökyüzü.
Bulutlardan çiçekler yapar, kuşlara şarkı söylerdik.
Sokağında, saatlerce konuştuğumuz sevda tepesinde,
rüzgâra inat ‘Seni seviyorum’ diye naralar atardım.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve yıldızlar.
Geceye acayip isimler verirdik.
Karanlığının tonunu biz çizerdik.
Sen odanda, ben odamda pencereden
yıldızımızı izler, sessizce serenat verirdik.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve demir bir kutu.
Terlerdim, terimi silerdin, seni izlerdim.
Sesinle mest olur, her an seni süzerdim.
Anılar gemisine en ölümsüz anıları yüklerdik.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve küçük bir çocuk.
Her saniyeye ortak olmuş,
gözleri parlak, tatlı, akıllı bir çocuk.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve birkaç çakıl taşı.
Mektuplar, şiirler, özlü sözler yazmıştım.
Değersiz kâğıtlara adını yazarak değerli kılmış,
kokumdan sıkmış, terimi sürmüş, kendimi katmıştım.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve şarkılar.
İlk defa sana şarkı söylemiş,
ilk defa karşında cesaretimi toplamıştım.
İlk defa sen beni dinlerken bir şarkının
sonunu getirmiş ve çekinmemiştim.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve sessizlik.
Yalnız sokakların gecelerinde
karanlığa dalıp sessizliğe gömülmüştük.
Senin dilinde benim, benim dilimde senin adın.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve çiçekler.
Seni tanıyınca çiçekleri dalında bıraktım.
Seni tanıyınca çiçekleri koparmaya kıyamadım.
Seni tanıyınca çiçekleri dalında sevmeyi öğrendim.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve bahtımız.
Katran karası gibi kararmıştı bahtımız.
Ne sen istediğin her an ellerimi tutabildin
ne de ben sesini istediğim her an duyabildim.

Biz üç kişiydik.
Sen, ben ve nasipsizliğimiz.