Sen Ben Öfkemiz Şiiri - Veysel Çeliker

Kudurmuştu
Köpürmüştü
Azgındı dalgalar
Isıracakmış gibi

Hırslı burnundan soluyordu
Kamçıdan çıkan ses gibi
Islık ıslık uğulduyordu.
Yer gök su…

Salya sümük
Kurulmuş bir makine gibi
Birbiri ardına
Vuruyor,

Sonra…
Çekilip geri
Hemen ardından
Bıkmadan usanmadan

Tekrar tekrar
Kumsalı dövüyordu deniz,
Sahil suskun
Bir o kadar çaresiz.

İçine ağlıyordu
Sızım sızım
Sular delice geliyor
Çekilirken geri

Yavaş temkinli
Çakıllar birbirine çarpıyor
Kararsız
İleri geri

Tırnaklarını geçirmiş
Kum iz be iz yarılıyordu
Kalbi,
Kalbi içinde kanıyordu.

Hop oturuyor
Hop kalkıyordu
Eli kolu, cümle vücudu
Tik olmuş atıyordu

Adam bağırıyordu
Adam duymuyor dinlemiyordu
Bir şey oldu
Durdu adam

Rüzgar, dalgalar
Sonra çakıllar
Güneş bile durdu
Kızın gözleri ela

Adamınkiler kan bürümüş
Alelade fakat,
Bir o kadar yeşildiler
Göz göze geldiler

Ela gözler buğulu
Okyanus yeşili gözler ise tutkulu
İki çift göz
Bir damla gözyaşına tutsak oldu

İki damla sanki, sanki billur
Şöyle bir kıpırdandılar
Sonra, sonra adeta sel oldular
Kızarmış al olmuş yanaklara doğru

Durmuştu ya hani dalgalar
Onlarsa, onlarsa umman olmuş akıyordu
Dudakları
Hırçın haykıran kızgın

Şimdi de bilemeyen ne yapacağını
O dudaklar ki şaşkın
Kızın alnını buldu
Öptü öpücüğe boğdu…

Ürkek ama kararlı
Çenesinden tuttu
Yakaladı parmaklarıyla iki sıra gözyaşını
Ağlama dedi

Kız cevap vermedi
Mühürlenmişti dudakları
Adamın ağzındaydı
Hıçkıran alt dudağı

Değdi denize güneş
Deniz alevlendi
Kor gibi kızıla kesti
Dalgalar

Dalgalanıp alev oldu
Islandı gözyaşlarınla söndü
Soğudu.
Sımsıkı sarılmıştılar

İki bedenin
Birleşmiş tek gölgesinde
Yok oldu
Yol oldu yitti güneş…
Güneş kayboldu…

(20.07.2006)