Sen, Ben, Gülsen Şiiri - Suna Doğanay

Geçenlerde senden konuştuk bir akşamüstü oturup
Hani o vazgeçemediğin beyaz dutun gölgesinde
Orada, anılarımızla yüz yüze ve Gülsen’le
İçtik yarım bıraktığımız geçmişi, yeniden yaşadık sessiz ağıtlarla.

Öyle sıcaktı hava, öyle yersiz yurtsuzdu bulutlar!
Ay düştü uçuşan buharlar arasından.
Biz yaslanıp kalın gövdesine dutun, senden konuştuk.

Mızmız fısıltılarla dertleşirdin, gök bulanırdı efkârından.
Şimdi hayal melal hatırladığım bir kardeşin vardı, adı İnci’ydi.
Kim bilir nerededir şimdi, tepeden tırnağa Afrodit kadar güzeldi.
Nasıl da döverdi küreklerle denizi, bir gitti, bir daha görünmedi.

Hepimiz kıskanırdık kesin ikinizi, belki saklanmayı
Belki yalnız kalmayı istedin, suskun, alımlı ve hep narindin.
Bir rastlantı sonucu duydum hastalığını.
Duydum ki dökülmüş ipek saçların ve kirpiklerin de.
Ah, nasıl üzüldüm anlatamam nasıl!

Kollarıydık sanki iki baharın, üçümüz; sen, ben ve Gülsen.
İtiraf etmeliyim ki en güzelimiz sendin.
Şimdi kaçıyormuşsun aynalardan.
Oysa ne zaman görsem, aynalardaydı yüzün.

Sisten kefene büründü dalgalar duyduğumda
Acımak değil, merhamet de değildi içimi yakan.
Boğazıma bir şeyler tıkandı.
Bir bulut, kapkara bir bulut sıkıştı pencereme.

Kuşlar ölü düşüyor, girip girip ağlıyorlar şimdi geceme.
Haber saldım ürkek bir çocuk gibi henüz erken demişsin.
Demişsin ki gelmesin, ya geç kalırsam, ya sönerse yıldızım!

Sanma ki anlamadım, sanma ki düşmedi yüreğime kor
Yüzündeki unuttuğun gülüşün kadar
İçimde çınlayan sesin kadar sendeyim.

Açtım ellerimi dilek tuttuğumuz dolunaylı geceye.
İnanması çok zor, dua ettim bu tufanı atlatasın diye
İşte yine gülümsedi gökte kayan bir yıldız
Yabancı değil, tanıdıktır hepsi bilirim.

Kapıda biri var dediğinde birisi, kim diye sorsam,
Ne desem bilemezsin, ya sen, ya İnci
Şimdi avutuyorum yalancı umutlarla kendimi.
Her şafaktan bir güneş doğar.