Sen, ben, gül yaprağı Şiiri - Semanur Ka ...

Öyle merdiven altıyım ki,
Kuşlar bile konmuyor kırıntı için pencereme.
Öyle bunadım ki tevârüd üstüne tevârüd,
Cahil kalmaya karar verdim.
Artık okuduğum tek şey gül yaprakları.
Öyle merdiven altıyım ki.

Sesime doğru gel diyorum,
Boş avluda yankılanıyor.
Dört duvara konuşuyorum, söyleniyorum.
Hepsi alık alık bakıyor.
Sesime doğru gel diyorum,
Oysa küller arasında ağlıyor.

Sokağa çıkıyorum.
Herkes güzel.
Sanki tesadüf üstüne tesadüf,
Sanki Tanrı kopya çekiyor.
Napayım?
Aşık olmamaya karar verdim.
Anlamı yok, herkes güzel.

Gece beni içine çeken derin su.
Gece beni boğan mat karanlık.
Öyle muammadayım ki,
Gri olan tek şey binalar değil.
Saçlarım da beyazlayacak.
Ruhum beni boğan küllü su.

Varlığın lütuf.
Kalemin, sokağın, yanan lamban lütuf.
Öyle paslandım ki,
Artık yazmayan tek şey tükenmez kalem değil.
Tamamen çiçek olmaya karar verdim.
Senin dikenin bile lütuf.

Sönecek lamban, akşam olacak.
Ben üç kişi kalacağım.
Sen, ben, gül yaprağı.
Sense somutça iki.
Ruhun, bir kaç da gül yaprağı.

Kulunçlarıma ağrı girdi.
Ya oturmaktan, ya da kanatlanacağım.
Bu akşam mum ışığında oturayım.
Sen yine alık alık güllere bak.
Gidiyorum ben, yoksa kanatlanacağım.

Semanur Kabaca
21.06.18
17.05