Sen Ben Şiiri - Mehmet Akif Önder

Sen açıp ta kollarını imrenirken dünyaya
Ben dünyanın tozunu, dumanına katmışım.
Sen sımsıkı sarılıp bağlanırken hayata
Ben tutup ta topunu, üç kuruşa satmışım.

Ne görmüşsün bir yokluk, ne çekmişsin eziyet
Sen dünyayı sevmişsin, beni değil kabul et
İşte hâlim, durumum; işte böyle vaziyet
Ben dünyanın balını acısına katmışım.

Hep talihli olmuşsun, şans çıkmış her köşede
Ben dünyanın dibini görmüşüm her şişede.
Sen nazını geçirip sonbahara, kışa da
Ben kışın ayazında, sokaklarda yatmışım.

Karnın toktu, sırtın pek; hiç eksiğin olmadı
Hep mutluluk yaşadın, gönlün hicran dolmadı.
Sonbaharda ektiğin bir tek çiçek solmadı
Ben mutluluk görmeyip kıyısından kaçmışım.

Halin vaktin yerinde, her mevsimde gönlün hoş
Yazbaharda gönlüme kış geliyor, karakış.
Gönlün huzurla dolsun, mutluluktan ol sarhoş
Ben Gülizâr içinde güle hasret kalmışım.

Sen Temmuz sıcağını aşk ateşi sanarken
Ben aşkın ateşinde koca ömrü yakmışım.
Sen Hâyaller yaşayıp, hulyayara dalarken
Ben hayal, düş görmeden tan vaktine çıkmışım

Eğlenmişsin her zaman; gülmüşsün, kırıtmışsın
Her günün bayram olmuş, her söze sırıtmışsın.
Sen kirlenen ruhunu şarapla arıtmışsın
Ben tebessüm peşinde kendimi avutmuşum.

Hiç hesabın olmamış; ızdırapla, çileyle
Her bahsi kazanmışsın düzenle ve hileyle.
Eti tüm but alırsın, portakalı fileyle
Ben dünyaya aç gelmiş, herkesi aç sanmışım.

Karun kadar zenginsin, kimse olamaz dengin
Bırak bu tafraları, engin ol biraz engin.
Sen gönlüne eş diye ararsın da bir zengin
Ben gönlüme eş diye göğe avuç açmışım.