Ey Sen belasına çattığım Şiiri - Garib G ...

Her sabah şu ufuktan doğan güneş,
Seni ısıtırken, benim üşümem ne tuhaf…
Kaçıp giderken gecenin koynundan dökülen yaşlar kime aid sor…
Oy be çevraşanım seni sesiz yaşamak çok zor…
İçin için Daha yakmaya devam ediyor içreme attığın kor…

Ey sen belasına çattığım , alacağını aldın
Sevdanı bari bırak bana …
Bir kere bu belaya aşk dedim ya,
kadeh kadeh iç doyma gönlüm taş biyana…
Aldırma bu günlerde , yarin gönlü taş değildi ama...
Çek, çeke bilirsen giderken bıraktığı dert,
dağ taş gibi ağırdır sana…

Ve bin yeminle sokağında katledilen aşkın faili ben deyilim…
Sence meçhul duygularımdan başka saklı birşeyim yok…
Yay kaşların gözlerin ise ,hala ok…
Hedefine düştüm ,vur vura bildiğin kadar,
Tükenmedi gözlerimde kanlı yaş hala çok…

Ve dahi duygularım darmadağın,
Ön saftan çekildim…
Bozguna uğrarken gönlüm,not düş tarihin bir köşesine, kabulümdür artık yenildim…
Ben bir seni , birde zindan gibi gözlerini sevdim…
Ve ben her bakışının bedelini ,gözlerine tutsak düşerek ödedim…

Giderken bıraktığın hayat bana ,
yalnızlığın avucuna bıraktığın el gibi…
Bazen önünde zoraki olarak sürüklediğim Sel gibi…
Deprem gibi, Bu aşkın enkazı altında kalan ben gibi…
Nasıl tarifi olsunki yaşarken ölen şu ten ,
Ve gelip giden sen gibi…

Sayende gönlümün son hali, üstüste binmiş ölü duygu mezarlığı…
İsimsiz , tarih düşmemiş boş mezar taşları gibi hislerimin şu yalnızlığı…
Ve gerçekleşmeyen hayellerimin hatırına bir istek,
Katlolan şu garip aşka , bir kefen biç ,
bari yapma bu haksızlığı…

Bu günlerde Okunmadan bir köşeye atılan isimsiz şiir gibi , konum baştan ayağa hüzün…
Yakarken özlem ateşin,
üşümüyorum artık kışın nede güzün…
Ey kar gülüm son noktayı koymadan söyle ,hagi kelimeyle gülerki artık yüzün…
Son sözü mezar taşına bıraktım,
Olurya belki bir gün vicdanınla gelir,
okur , O iki gözün…