Sen Bana Kıyamazdın Şiiri - Yunus Hüseyni

Sen zemheri ayazına kapılmış yüreğime bahardın
Susuzluktan kurumuş, suskun dilime niyazdın
Çıkmaz karanlık sokaklarımı aydınlatan Ay'dın
Titrerken sensizlikten yüreğim, sen bana kıyamazdın

Kim girdi aklına, kim girdi gönlüne de böyle caydın
Sen ki! Benim için Zümüd-ü Anka'dan efsuni yar'dın
Dünyam, cennetim, ilhamım, aşkım, uğruna yaşadığımdın
Nasıl oldu bu hasret? Bu ayrılık sen bana kiyamazdın

Unuttun mu? Kaç defa avuç içlerime " AŞK" yazdın
Avuç içine yazılan kadere yazılır, silinir mi sandın?
Bilirim dayanamazsın, sende benim gibi ağladın
Sensizliğimde hüzne bozulduğumu bilir bana kıyamazdın

Havsalam almıyor, neye, nasıl, nerede, niçin inandın
Belki de zaman rüzgârlarında acemice sınandın
Aşkımızı bilip, ayrılığımızı duyanlarca kınandın
Sevdaya saygın vardı, aşkın hakikatine kıyamazdın

Bak sokak lambaları öksüz, çaresiz ve titrek kaldı
Yerde süründü kaldırımlar, kirli, sevdasız, ıslak kaldı
Geceler kasvetli, can sıkan zifiri karanlık kaldı
"Sevda sende yaşanır be adam" der bana kıyamazdın

Bedenimde yaşattığım gizli bir candın
Yüreğimde sakladığım eşsiz canandın
Görmezdi gözlerim kimseyi kadınımdın
Gözgöze gelince ağlardık da, sen bana kıyamazdın

Giderken,
Sen benim,
İlhamımı aldın
Canımı aldın
Ah'ımı aldın
Hani bana kıyamazdın?