Sen Bana Benzerdin Şiiri - Emrah Kurt

SEN BANA BENZERDİN
(Bana Cenneti Hatırlatıyorsun)

saçlarında yönünü şaşmış bir kelebek
dudaklarında kiraz kanı vardı
çocukluğunda sen bana benzerdin
hatırlıyorum yanağındaki alazı

hep olmayacak bir şeyleri düşlerdin
yine de özlerdin;
uykusuna varmadığın o düşleri
yüzünde ilkbahar gülüşleri
elma çiçekleri döküldükçe dallardan
sen bana benziyordun öyle güldükçe

uçmak öyle büyük ve sonsuzdu ki
bu senin yapabildiğin en güzel şeydi
üstelik kanatsız ve pervanesiz
bulut oluyordun öyle uçtukça
çocuk halinle ve hayalinle

sen bana benzedikçe...
ben mavi bir vapur olurdum
istanbul un boğazında
hiç bilmesem de vapuru
görmesem de istanbulu
geçmesem de boğazı
kendimden biliyordum işte
ben mavi bir vapur oluyordum
ve sen bana benziyordun
boğazın sularından öyle geçtikçe

bir çiçeği severdin adına kardeş;
papatya mı, sümbül mü, lale mi
menekşe mi, karanfil mi, gül mü
hatırlayamadım hangisiydi
galiba hepsini de seviyordun
aşkın çiçeği filizleniyordu
sen her çiçeği sevdikçe öyle

aynalarla konuşurdun susarak (en çokta)
kendini beğenirdin yine de
bu ukalalık da değildi hani
bunu da kendimden biliyorum
kaşını , gözünü , yüzünü , alnını
uzun uzun seyrederdin

ben aksini görürdüm aynanda
güzelliğine hayran kalırdım
sonra aşık olurdum ne hikmetse
hiç görmediğim yüreğine...

ben aynamda aksimi görürdüm
yaşlanan yüzümle beraber
fululaşan çocukluğum
belli belirsiz bir yalnızlık olup
salonun en uzak köşesinden
gözlerime bakardı,ben susardım
ve güneşli geniş günlerde
bir tek yalnızlığımla konuşurdum ben
en çokta bu yüzden sebep işte
ben susar sana benzerdim
sen de aynalarda sustukça öyle
12.11.2010/ istanbul