Sen Bana Bakma Şiiri - Ufuk Demir 2

Sen bana bakma gardaşlık,
Ben alelâde yerlerde
Hem keskin hem kederli bakarken bir yere doğru,
İçimdeki medceziri bastırmaya çalışarak isyanla karışık,
Küfür ve retorik karışırken birbirine sözümde,
Çok kez Yüce Allah'ın kadrajına yakalanmışım.
Elbette selülitleriyle paparazzilere haber olan
Ünlü ve eski bir manken kadar
Sansasyonel olamazdı
Benim çırpınışlarım.

Sen bana bakma gardaşlık,
Çengelköy'ü geceleri memleket, gündüzleri gurbet saydım hep.
Ne zaman tırmansam
Akaretler'in o akbuduna çıktığı söylenen bayırına,
Hep bir karabudun ruhuyla indim yadırgayarak;
Bir elimde tütün, diğerinde yaprak, dudaklarım ıslak,
Bir yanım yanar, bir yanım soğuk, bir yanım kaçmak.

Sen bana bakma gardaşlık,
Hani insan, hayatta bir kez kalemi kırar ya
Çok radikal bir değişime meylederek,
Ben hayal âlemimde kırtasiye dükkanlarını kundaklardım
Hızımı alamayıp.
Belki de bundandır,
En azından bir kalem kırmamış insanlara
Pek ısınamadım ömrüm boyunca.

Sen bana bakma gardaşlık,
Ben sana bakarım.
" İnsan kalmak " diye bir şeyden bahsediyorlar hep,
Başka insanları harcaya harcaya;
Öyle seçkin ve komik felsefeler, aforizmalar, nutuklar...
Pek farkında olmuyorlar ama
Aslında iki çaydan sonra o masadan kalkınca
Yavaş yavaş yok oluyor aramızdaki hukuklar...

Sen bana bakma gardaşlık,
Ben başıbozuk bir tavırla sürdürürken yaşamı,
Bazen sıcak bazen soğukkanlı,
Az kahkahalı ve bol hüsranlı;
Çok dargınım bu hayata, doğrudur,
Ama bugün yine de ısrarla
Biraz gülümsemeye çalıştı bu delikanlı.

Sen bana bakma gardaşlık,
Melihat Gülses çalsın, bana Leylâ'yı anlat,
Gönülleri yakıp yıkan şu sevdâyı anlat.
Benden bekleme, söz senin,
Köz benim içimde, buz senin;
Aşk ateşinin kül ettiği gönlüme damlat...