Sen Bakarken Şiiri - Mustafa Balkı

Sen bakarken bana,
Nefesim daralıyor aniden,
Geçiyor önümden soguk bir rüzgar.
Kaçıyorum herşeyden,korkuyorum!

Sen bakarken bana
Hangi hislerle bilemem!
Sınırlara geliyorum,
Arkam ateş oluyor,
Ama ne garip his,
Üşüyorum!
Etrafımdaki ateşlere aldırmadan,
Buz kesiliyor ellerim.
Kalbim patladı, patlayacak.

Bakmak istiyorum bende,
Kaygısız,dolu dolu!
Uzun uzun,
O yeşil cennette dolaşmak.
Ama ne garip şey,
Dizlerim tutuluyor.
Anlıyorum yaşlanmayı hayatımın baharında,

Sen bakarken bana,
Bir hicap doluyor kirpiklerime,
Topraklarımın ruhuma çivilediği.
Doğduğum şehrin renginde,
Ve eski bir evin bahçesinin,
Güneş düşmeyen köşesinde,
Utanıyorum!

Sen bakarken bana,
Çocukluğumdan bir sahne,
Geliyor hafızamın en sağlam yerine.
Bilen bilir,hastlanmış annem.
Bir hafta hastanenin suni merhametinde.
Ve ziyarete gidiyorum bir gece,
Sadece baba kimliğinin maviliğinde
Varıyorum kainat kraliçesine.
Dilime düşmüyor tek bir hece,
Süzüyor beni baştan başa.
Bekliyorum beni sarmasını,
Haykıramıyorum ‘anne’ diye.
Ilık sesiyle’ oğlum’ deyişini,
Cennet yamacına çağırmasını,
Bekliyorum!
Özlemedin mi deyince çözülüyor dilim,
Üç adımlık mesafeyi
Sanki bitmeyecekmiş gibi
Koşuyorum.Sarılıyorum
Çile ülkesinin şefkat elçisi anneme.

Sen bana bakarken,
Gözlerimi gözlerine çeviremediğim için,
Beni,inatla farketmeyen bir kalpsiz,
Bir hissiz yürek olarak,
Yanlış tanıma ihtimalin düşüyor,
Avucumdaki kader çizgisinin üstüne.
Tedirgin oluyorum,üzülüyorum.
Bakmak istiyorum bende.
Hemde ellerini tutarak.

Ama dedim ya! Sen bakarken bana,
Korkuyorum,
Üşüyorum,
Utanıyorum,
Tutuluyorum,
Bakamıyorum.
Her his başka bir yangının kundakçısı.
Yanıyorum.
Ümidim,kurtarman oluyor beni.
Yüreğimin cehennem adasından.

Sen bakarken bana,
Bunlar oluyor işte!
Zannetmeki hayat devam ediyor,
Bu adamın kalbinde,
Her zamanki haliyle.