Ben yıkılmayı, yıkılışları silmiştim hayatımdan,
Herşeyimle, herşeyle ve hatta herşeye inat,
Dimdik ayakta duruyordum...
Taki sen çıktın, karşıma....
Çelme taktın hayatıma, düşürdün umutlarımı...
Kurşunladın hayallerimi, geleceğimi denize attın.
Anlayacağın yıktın dağıttın beni...
Sevgini en sade halini sererken ayaklarına,
Sen çamurlu ayaklarla çıktın üstüne...
İzleri kaldı, hataların, yalanların ve ihanetlerin,
Ve şimdi bakıyorum ki yaşam felsefenmiş birşeyleri yakıp yıkmak,
Ne olur ne olmaz...
Sen artık beni sensiz bırak...
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta