Sen Ârifsin Sen Hayâsın

Ey dil-û can ! Sen sustukça
Hürmet yüzen bin deryâsın
Hürmet etmek sevap sende
Sen ârifsin,sen hayâsın !

Hâlin anlat, nedir derdin
Geldin gönle baha verdin
Gerdin, ömre ipi gerdin
Hedefini kısmayasın

Dön bana ki, beni dinle
Gizli bağır,gizli inle
İster isen yüzle,binle
Gönül dilin susmayasın

Harfsiz dili,duyuyorum
Üst üstüne koyuyorum
Sükûtuna doyuyorum
Kimselere kusmayasın

İzâhı bil,kinin gütme
Zulüm dolu yola gitme
Kötülüğü âmel etme
Yanlış yöne basmayasın

Hâl dilini sevdim senin
Terbiyeni övdüm senin
İdrakını yaydım senin
Sakın beni sarsmayasın

Hasılı,şu ,falan filân
Gereğinden fazla olan
Uzatılmış sözle dolan
Kıyl ü kâle koşmayasın

Hariçten gâzel okuma
Devekuşu gibi durma
Şu başını gömme kuma
Ümidini kesmeyesin

Yol almaksa şu cihânda
Nefes susar kâh bir anda
Kâhi bitâp her beyânda
Hâlsiz hâlle esmeyesin

Vakti ziyan etme dedim
Yolda kalır şu bedenin
Faydasız lâf,başka n'edim
Beni fazla ,kasmayasın

Vahdetsiz dil,sevmedim ben
Yalan,yanlış yaymadım ben
Meclisimi oymadım ben
Nakışıma küsmeyesin

Keskin sivri elim yoktur
Küfr diline gönül toktur
Sus tasından sükût döktür
Riya,haset taşmayasın

Yazan kalem ; Dildir, malûm
Gönül dili söyler hâlim
Beyhudeye etme tâlim
Zor yollarda, pusmayasın

Aşk yolları bağrır seni
Hâl'in dili çağrır seni
Bozulmasın nefsin geni
Delâlete düşmeyesin

Gülnihâl'in sözcüsüyüm
Zikri bağla,düğüm düğüm
Ben,aşk ile bir tüttüğüm
Sen,zehrile pişmeyesin

"Dil" denince, hem "lisan" ve hem de "gönül" anlaşılır.Sözün bittiği yerde susmak gerekir. O zaman gönüller konuşur.
Dil-û can ; can dili ,gönül dili
Baha= kıymet
Kıyl ü kâl= dedikodu
İmdi ; Buna göre,şu hâlde,şimdi