Sen annemsin benim... Şiiri - Rabia Balaban

Gece yarısı başlayan çığlıklarımla,boğazımda kördüğüm hıçkırıklarımla,gözlerimden damla damla akan hüzünlerimle büyüdüm senden sonra anne.
Ve yazıldığı kadar kolay değildi yaşananlar.Anneliğimle gizlediğim çocukluğumdu boynumu böylesi büken. Çünki yerini hiç bir şeyle dolduramayacağım annemdim artık ben. Henüz ben sana sırılsıklam muhtaçken sen oluvermiştim birden.
Önceleri bir kaç beden büyük bir giysi kadar iğretiydi varlığın üzerimde. Adeta tecrübesizlik haykırıyordu ellerim,ayaklarım.Yüreğim,bir tek o anne sen olmayı sindirmişti tek bir sanisede.
Sen kokan mutfakların ocağını söndürmedim.Senden sonra hiçbir gece diğer çocukların uyumadan gözlerimi geceye örtmedim. Üç kocaman evi derledim,temizledim. Kuş sütü eksik olmayan masalarda misafirler memlun ettim. Çocukların hasta oldular başlarında sabahlara kadar bekledim. Oğlunun ilk sarhoşluğunu sengöremedin,ben onu ellerimle kendine getirdim. Gözlerini açana dek yatağının ayak ucunda kaygıla onu izledim.
ilk aşklarında,acılarında ve diğer tüm sancılarında ben vardım yanı başlarında.

Onların gözleri doldu diye ağladım ben senelerce. Canlarını yakanlaraysa tahmin edemeyeceğin kadar hoyrattım. Ve artık yüreği sen olan ben, öncelikleri değişmiş bir kuşakla savaşıyordum. Hemde tüm mücadelemde baştan aşağı yanlız. Dallarından düşmüş yapraklar kadar yanlızdım anne.
Sonra adını hüsran koyduğum bir yaşamı kattım ömrüme. Altı yıl bir türlü dolmayan çilelerle besledim günümü. Bile bile katlanılan acıların,tutunulan tek yanıydın sen. Yaşamımdaki tek gücüm,gizli sığınağım Annemsin sen.
İnsanlığımı kullandırdığım,tek bir gününde kadın olmadığım,bittiği güne şükürlerettiğim bir yaşamdı yine gücün ile sonlandırdığım.
Yanında daha çok adam sayıldığım bir erkeği sindirdim mide bulandıran zamanlarda. Onursuzlukla,gurursuzlukla tanıştım onun yanında. Senin prensesin olmaktan çok uzak bir vardı artık suretim. Karla karışık acılar yağıyordu ömrüme her gün. Sen hiç umulmadık anda ellerini uzatıp ömrümü ısıtan,bunca acıda delirmememin tek nedeni,yüreğimin gizli gücü Annemsin benim.
Böylesi rezilliklerden,kalleşliklerden,acılardan,acımasızlıklardan onurumu eksiltmeden çıkmamamın nedeni. Utanılası tek bir yanlış yapmadan tertemiz geldiğim günüm,alnımın akı,dik duruşum,yılmayışım,yıkılmayışım,sapasağlam mayam,hamurum,ellerimi tutan gizli el Annemsin sen.
Şimdi yine bak bana,benim o hiç bilmediğim yerlerden. Adeta solgun çiçeklerin dirilişi misali içimde dirilttiklerimi gör. Kimselerin yaşamında bilmedende olsa acı nedeni olmama müsade etme anne. Kimsenin acısı olmasın varlığım.
Artık yanlış yapma lüksü olmayan bir yaşama sahibim. Sorguladığım şey asla sevda değil. Sende biliyorsun bir adam var sevilesi,sevdiğim. Tüm hücrelerimde,içimde hissettiğim. Duruşunu,adamlığını,insanlığını hayretle izlediğim. Bir adam var bir yanımla istediğim,bir yanımla ürperdiğim. Şimdi tut ellerimi anne. Tekrar insalığımı hatırladığım,o hiç bilmediğim kadınlığımı tanıdığım günlerimde tut ellerimi. Tutki benim sevincim kimselerin hüznü olmasın.
İki dudağımın kıvrımlarından şarkılar dökülsün bundan sonraki günlerimde. Dünyanın en mutlu iki kişilik hikayesi olsun benim sevdam. Ülkem üzerindeki tüm dört yapraklı goncalar uğur getirsin benim ömrüme.
Sokaklarda düşüp dizlerini kanatmış kimsesiz çocuk halimden arınim.
Aradığım yine sen.
Tutki ellerimi bu defa içimden çok kan akmasın anne. İncinmim,yanılmim,utanmim,yıkılmim. Ve yaşamımın tüm cephelerini huzurla kuşatim. Tut ellerimi anne. Tutki bu gün inandığımda yarın yanıldığımı görmim.