Sen...anlarsın! ! ! Şiiri - Mehmet Zafer

Aklım havalarda bu günlerde
Ne yaptığımı,ne ettiğimi bilemiyorum
Yüreğim öyle şişmişki...göğüs kafesine sığmıyor,
Döşümü parçalayıp dışarı fırlayacak sanıyorum.
Ruhum daralıyor,öyle bir hale geldim ki...
Sorma gitsin! ! !
Ne yalnız kalmak istiyorum,
Ne de yanımda kimseyi istiyorum.
Kaç zamandır bir şey geçmedi kursağımdan,
İştahım da iyice kapandı.
Durmadan sigara,çay içiyorum.
Yerimden kalkıp, ayakta duracak durumda değilim.
Takatim kalmamış,
Yorgunum,uykusuzum,hiç halim yok.
Hasta da değilim aslında.
Kaç gündür traş bile olmadım,
Saç,sakal birbirine karışmış.
Üstümü bile değişmiyorum,
Aynı kıyafetlerle yatıp kalmıyorum.
Yaşamaktan mı vazgeçtim! !
Hayattan mı bıktım! !
Yaşadıklarımdan mı bıktım! !
Aslında hiç biri değil,
Aslında... hepsi de var...hepsi de! ! !
Hayat bazen böyle bulanır işte..
Bir gün durulursa....
İşte o gün,suların tam durulduğu gün,
Ölüm ensemde olur.
Her köşe başında yolum Azrail’le kesişse de
Büyük yeminim var! ! !
Buğulu gözlerinden öpmeden ölmeyeceğim.
Ölmeyeceğim yaralı sevdam,
Ölmeyeceğim! ! !
Bu hikaye bir gün bitecek,
Bir yerlerde son bulacak.
Ve belki bir daha hiç okunmayacak.
Hiç açılmayacak bu sayfa.
Mutlumusun bilmiyorum,
Son gördüğümde gözlerin parlıyordu,
Ellerin titriyordu ve
Aklım gülüşünde kalmıştı.
O gün bu gündür aklım bende değil.
Duruşmadaydım bu gün,
Son celsemdi,
İkametgah adresimi sordular,
Yüreğini ele veremezdim,
Sustum...
Nihai karar verildi,
Son dileğim sorulacağı zaman! !
Sen... deyip susarım! ! ! !
Kimse anlamasa da,
Buğulu gözlerin ıslandığında sen anlarsın.
Sen...
Anlarsın! ! !