Sen Akşamları Aya Karşı Oturduğunda

Ay on dördünde
Sen dünya derdinde
Bir akşamüstü
İlham geldiğinde

Sen akşamları Aya karşı oturduğunda
Bulutlarda gezinir, yıldızları düşünürdün
Kendince saraylara benzetirdin bulutları
Arasına serpiştirilmiş şatolar canını sıkardı
Ama sarayların da çimenzârı yoktu
Gülsüz yerlerin bülbülü şeydası yoktu
Yıldızlara benzerdi kimsesizliğin
Uzaktan etrafın doluydu kim ne bilecekti?
Tıpkı yıldızlar gibiydi varlığın
Yıldızların kimsesizliğiydi yalnızlığın.

Sen akşamları Aya karşı oturduğunda
Gözlerinden yollar geçer uzun, ince
Yollar kıvrılır gider
Trenler geçer yüce dağlar arasından
Bozkırların hürlüğünde süzülürsün
Kuytu ormanlarda kendine gelirsin, ürperince
Sen geçersin dağlar üstünden
Dağlar senin gözlerinden geçer

Sen akşamları Aya karşı oturduğunda
Gözlerinden yollar geçer, terminallerden başlayan
İskelelerden, istasyonlardan başlayan
Terminallerde hüzün ve sevinç bir arada
Uğurlayan ve uğurlananlar gibi
Bir şehrin bulvarında karışırsın kalabalıklara
Sen yoksun kalabalılarda
Kalabalıklar yapayalnız bir uğultu
Kalabalılar gözlerinden geçer
Sarmaş-dolaş, itiş-kakış bir hengamedir görünen
Sen içinde gurbeti duyar, sevdayı duyarsın
Sen sana koşar, sen senden geçersin

Sen akşamları Aya karşı oturduğunda
Yanık bozlaklar geçer yüreğinden
Sandallardan nağmeler ve mehtaplı şarkılar geçmez
Hayâllerini duyduğun türkülerin sevdasına salarsın
Mızrap tellere dokunur sen sarsılırsın
Sen türkü olursun, hayâllerin sevda
Söylenirsin dillerden dillere
Kor olup sen oturursun yüreklere
Sen senden geçersin akşamlara koşarken

Sen akşamları Aya karşı oturduğunda
Gözünde çocukluğun, bulutlar arasında
Sen bulutlar arasından geçersin
Denizi, suyu, denizdeki sandalı ve ormanı
Ay ışığının oyunlarında seyredersin
Sen sevdaya dalmışsın, sevgiyi çıkarmışsın yukarılara
Karacaoğlan’ın ilk mısraını,
Yunus’un ilk sözünü yazan sensin
Sen akşamları Aya karşı oturduğunda
Sen değilsin.

Ay dolunay
Yıldızlar kayıp
Bir akşamüstü
Duygular kayıp

(Temmuz, 2001)