Sen Aklımdan Çıkmadın Şiiri - Emin Zeybek

Zamanın sessizliği geldi üstüme çöktü,
Masamdaki çiçekler soldu, boynunu büktü,
Karardı birden gece tüm yıldızları döktü,
Ay dönüp bana baktı, sen aklımdan çıkmadın.

Ne sevdalar yaşadım bu kalpten kimler geçti,
Meğer hepsi yalanmış, gönül bir seni seçti
Sanki mazide aşklar yaşanmamış bir hiçti,
Gönül sevmekten bıktı, sen aklımdan çıkmadın.

Varlığın sildi attı gönülden tüm elemi,
Sen bir gülümse yeter, ağlatırım âlemi,
Nice alevler bile yakmadı da sinemi,
Sevdan kalbimi yaktı, sen aklımdan çıkmadın.

Bülbül korkup kaçarken, gözyaşı dökerdi gül,
Başka sima yansıtmaz, kalbimi kaplayan tül,
Bir bilsen hayaline âşık olan bu gönül,
Ne çok sevdalar yıktı, sen aklımdan çıkmadın.

Gönlün dilime dua, gözlerinmiş muradım...
Gül ile bülbül gibi, ismine eşmiş adım.
Çok uzak olsan bile yürüdüm adım adım,
Yolum meçhule çıktı, sen aklımdan çıkmadın.

Bir hasretin hüznüyle bitmek bilmiyor gece,
Gözler mahzun, kalp kırık, düşünceler bilmece,
Özlem dolu duygular yağarken hece hece,
Hisler kâğıda aktı, sen aklımdan çıkmadın.

EMİN ZEYBEK
04 Ocak 2007