Sen aklıma gelince Şiiri - Fikri Küçükukur

Bizim dağlarımızda
Ovalarınızda
Yaylalarımızda
Mart aylarında
Bölük bölük karlar oluşur.
Çıkarız oralara
Kardelenler toplarız
Demet demet.
Nevroz ararız
Buluruz bitane
Çok nazik bir çiçektir
İncitmeden çıkartırız topraktan
Bir ikincisini ararız
Biliriz ki nevroz mutlaka
Yan yana iki tane olur
Bir eşi vardır mutlaka
Yanı başında
Yakınında.
İşte sen bir nevrozsun
Benim dağlarımda kırlarımda
Eşi ben olan.
Özenle incitilmeden
Topraktan çıkartılan.
Korkuyorum toplarken nevrozları
İncitmekten korkuyorum
Sen aklıma gelince.
Çok uzaklardayım.
Kendimi iyi his etmiyorum
Bir korku var içimde
Benim nevroz çiçeğim.
Bu korku ölmekten değil
Birdaha seni görememek
Sana dokunamamaktan
Seni sevememekten korkuyorum.
Ölmekten ölümden değil bu korkum
Benim nevroz çiçeği sevgilim.
Bir gün gelir ölürüm
Ölümden korkmuyorum
Benim korkum
Senden uzak
Senden ayrı kalmak
Seni birdaha görememek korkusu.
Birdaha o çeşmede
Avuç avuç su içememe
Yazı yabanda kenger toplayamama
Bahçede oturup
Yemlik yiyememe korkusu.
Lanet olsun
İşte böyle acı
Böyle kahredici bir korku.
Patlıyor bir volkan gibi
Kör bir kurşun gibi
Deliyor bağrımı
Korku sarıyor her yanımı.
Seni bidaha görememe
Seninle yaşıyamama korkusu.
Paslı bir hamçer gibi
Saplanıyor sineme
Acı veriyor bana
Kahrolası bu korku
Anlıyormusun küçüğüm
Benim kardelenim
Nevroz çiçeğim benim.
Çok uzun zamandır
Böyle bir korku yaşıyorum
Binkez ölmeye bedel
Ağır ve boğucu bir korku.
Ben ölmekten korkmuyorum
Ben birdaha seni görememekten
Bir daha
Sana dokunamamaktan
Seni sevememekten korkuyorum.
Bu korkuyla
Her gün ölüyorum.
Sana hasretin
Sana özlemin
Sendan ayrı kalmanın
Getirdiği bir korkaklık
Bir ürkeklik
Bir tetirginlik üzerimdeki korku
Sen aklıma gelince
Hep böyle oluyorum.