Sen Ağlama Şiiri - Deniz Akın 2

Biliyorum Tanrım.
Buradasın, şuradasın, belki de oradasın.
Her neredeysen sen yine benlesin.
Yaşananlara inanmak zor, aldanmak kolay.
Napalım yine sebepsiz yere büyüdü olay.
Kimse istemezdi böyle olsun.
Bir uçurumdan aşağı süzülüyoruz.
Hani diyorum, hani belki çarpsak yere, parçalansa bedenimiz ve yese kargalar leşimizi rahatlarız.
Olmuyor, düşüyoruz, düşüyoruz, düşüyoruz…
Kaf dağı mı bu ne var ne yok anca hayallerde yaşıyoruz.
Ne olur yardım et Tanrım!
Biz ne yaşıyoruz, nasıl yaşıyoruz, neden yaşıyoruz?
Sen bize yardım et Tanrım!
Şimdi seninle yürüdüğümüz sokaklardan yalnız geçiyorum gece yarıları.
Merak etme aramıyor gözüm seni,
hava soğuk zaten bu saatte de çıkmazsın sen dışarı.
Bir ben varım şimdi yanıyorum sokağınızın ortasında,
kaldım yine bir başıma gecenin tam yarısında.
Seni sevmenin burukluğu,
dediğin gibi “belki başka şekilde de ayrılabilmemizin” ihtimali yakıyor içimi.
Kusura bakma sevdiğim sana söylemiştim:
hiç bizim olmayacak kişilere hep bizim olacakmış gibi iyelikler yüklediğimizi,
halbuki bizim onların belgisizi bile olamayışımızı.
Gitmem lazım annem bekler evde,
yok, yok söylemedim ona daha ayrıldığımızı.
Duysa benden çok üzülür, dert edinir yalnızlığımızı.
Ah anam, garip anam, benim yalnız anam…
bir kere gülmemiş ama bizim için hep kendi gülmelerinden vermiş,
ağlamalarından sakınmış anam.
Sen ağlama anam, sen ağlama, o zalim beni yaktı.
Sen ağlama…