Sen; adı, yüzü saklı, içindeki sıkıntı zehrini döküp kayboldun, sesin de saklı kaldı, beyaz camin derinliklerinde...
Yaşamın tam ortasında, her içinde ve herşeyin uzağında,
en merkezinde ve en çevresinde,
bakışında ve uzaklaşışında, bir nehrin içinde boğulmaktasın, ama bir o kadar kurumaktadır için,
ışık gözlerini her ne kadar yakarsa da, karanlık doldurmuştur hücrelerini korkuyla.
Çelişip durdum geceleri,
ve alt kimliğimle boğuştum kaybetmemek için onu,
insanlar konuştu, insanlarla konuştum,
ve okudum onların yazdıklarını, onların yazdıklarını yaşadım, cevap verdim,
ama kimi sessizliğiyle, kimi yüzüyle uzaklaştı,
ve ben hep kendimle kaldım, ve boğuştum onunla...
Sen adı, yüzü beyaz camın derinliklerinde saklı,
içindeki sıkıntı zehrini döküp kayboldun,
sesin de saklı kaldı...
belki bir süre ve belki bir ömür gittin,
oysa hala buralardasın, farkındayım.
Kayıt Tarihi : 4.7.2006 15:03:00
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
![Yıldız](/Content/img/y_0.png)
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
![Lzcramcil Ceyhun Erdem](https://www.antoloji.com/i/siir/2006/07/04/sen-adi-yuzu-sakli-icindeki-sikinti-zehrini-dokup-kayboldun-sesin-de-sakli-kaldi-beyaz-camin-derinliklerinde.jpg)
ve ben hep kendimle kaldım, ve boğuştum onunla...
Kendinle bogusmaya....siir yazmaya devam...
TÜM YORUMLAR (1)