Sen Şiiri - Meral Vurgun

bir garip yelkelisin
okyanuslar çıldırıyor içinde
köpük köpük taşıyorsun
zaman avuçlarında bileniyor
yılana sarılsan faydası yok
çırpına çırpına ömür tüketiyorsun

yeryüzü bir ihtiyar bunak
çocuk geldin çocuk gidiyorsun
gemisini akıntıya salmış bir kaptan misali
denizler içine doluyor
parça parça bölünüyorsun
her adada aşklar bırakmışsın
için bir avuç kül şimdi
çölde vahalar gibi gelip geçiyorsun

kutup yıldızını unutup bir mavi karanlıkta
sahaba çıkmadan gelen ölümlerle
ömründen bir çırpıda çaldığın anlar gibi
harcayıp bitirdiğin tarihler gelip geçmiş
sen kalmışsın uçurum içinde sarmaşık gibi
dağlar yükselip büyürken önün sıra
Don Kischot misali rüzgarla savaşıyorsun

delikanlı düşler kurardın
geçtiğin bütün yollarda
delikanlı sevdalar bırakırdın
sen gitmedin... götürdüler
sen ölmedin... öldürdüler
ardın sıra ağrılar, ağıtlar bıraktın
en son içinden seni de söküp bitirdiler

rüyalar görürdün
boylu boyunca ormanlar gibi
yaprak yaprak yürek sererdin
bütün dallarında nar çiçekleri
balta parıltılarıyla öldürüldün
sürgün edildi kuşların
şimdi viransın antik kentler gibi
güvercinler sevişmiyor saçaklarında
bütün şehirlerin harap
kısacık yaşadın kelebek misali
sen tutsak, onlar özgür

içine Akdeniz dolardı bakınca yar gözüne
bölük pörçük bir ömrün kalıntılarını toplardın
küllerinden doğardın ankalar gibi
sevdin mi yürekli severdin
geceyi güne katar
habire aşkı tetiklerdin
deniz olurdu göğsün
ötesini görmezdin
sonra yıldızlar kayardı
tuttuğun dilekler ölürdü
sol yanında bir yavru serçe şarkı söylerdi
martılar ölürdü, sen ölürdün...