Sen Şiiri - Bahadır Arif Mete

Sen…
görmeden gözlerini,
açarsın tepemden aşağı çiçeklerini.
varsa seni benden daha iyi bileni,
sor istersen güldeki dikeni!
seni uçsuz bucaksız seveni.
bakınca aynaya yüzümü değil,
yüzündeki gülü göreni.
bir lokma ekmeğimde…
boğazıma dizilen sudan sor seni!

Sen…
sarılıp hayaline seninle uyumayı,
uykuma sor istersen!
rüyamda seni görmek için ettiğim duayı.
gözlerim göz istemez başka,
biriktirdim devasa sevdalar sana.
sor istersen kirpiklerimden süzülen yaşı,
sen bu aşkı…
sor Zülayha’ya, Yusuf’a neymiş sabır taşı?
zindandır hasretin güneş doğmaz gayri.

sen…
ılık ılık çöllerde esen yellerden,
Ferhat’ın dağlarından…
sor Kerem’den sor Aslı’dan beni.
göğsümden sor istersen,
var mı senden başka evi barkı yeri!
bağrımı delen hasretinden,
dirim mi daha çok yoksa ölüm mü?
sor beni kaç kez ölüp dirildiğimden.
sözündür bana her sözden daha sevimli,
gördüm ben saçında açan gülleri.
sen benimsin hep benim,
etti beni aşkın mecnun etti deli!