Sen Şiiri - Emin Özcan 1

Bir gökyüzü kaldı altında ezilmediğimiz
Yarin neşteri keskin konuşurken
Sevdanın sonu hüsran kendini avuturken
Bu beğenmeme bu doymama bu fırtına ne böyle
Böyle mi başlamıştı bir mektubun ilk cümlesi
Böyle miydi o eski hasret acısı dedikleri şey ...

Nerde kaldı verilen sözler
Nerede o çağlayan denizlerdeki sevdalar
Nerede "sen Yeter ki yanımda ol başka bişey istemem diyen diller"
Nerede kaldı uzun uzak bekleyip ağlayan gözler.

Nerede...

Sen Akgüllerin içinde daha aktın
Sen yüreğime bir nehir gibi aktın
Bir toprak bir de sen çekerdin beni kendine
Yağmurdun Nisandın beni ıslattın
Şimdi...

Hangi şiire başlasam pişmandım
Sen bir hayaldin şimdi kırdın bıraktın...
Sen bir güneştin sana bakardım
Şimdi ise beni karanlıkta bıraktın...

Hüzne bıraktın kör oldum
Ben dünyada yaşamaya çalışan bir ah'tım..

Ah ah...

Kimseye söyleme
ben yokuşları bile ağlattım
Yaşamaya çok direndim olmadı
Ben Galata kulesinden atlayan vedat'tım...