Sen Şiiri - Muhammet Abdullah Dal

Bildiğim tek yol yalnızlık
Gittiğim tek yön hüzün
Binmişim kalbimin en arkasına
Verdiğin acı kaynağım
Yok mu sonu bu bitmez yolun

Yağmurun mis kokusunda yürürken
Bazen paramparça bir tuğla
Bazen renksiz bir gökkuşağı
Ama hep sensiz bir ömür
Yok mu sonu bu tükenmez acının

Var desen sonu acıların
Çıka gelsen bir hazan sabahında
Gece gibi örtsen bütün acılarımı
Güneş gibi doğsan tekrardan gözüme
Ulaşsak sonsuz sabaha beraber

Tüm günler benim gecem
Bu gecenin sonu yok
Ama sen yine de bir gün öp beni
De ki "Günaydın"
Bu hayalin de sonu olmasın

Mecnun oldum her dağda nehirde
Kurtaramaz artık gözlerin de
Kurmuyorum artık düş benim neyime
Yaşlar alışık oldu şu kapkara tenime

Ölsek artık güzel bir tan vaktinde
Kalbimin en arka yerinde
İkimiz de...