Sen Şiiri - Yolcu Yol

Sen; hiçbir zaman adını koyamayacağım şiirimin mısralarısın.
Kalemimi batırdığım zaman anılarıma, dinmeyen özlemim ve durmayan gözyaşımsın.
Sen; yüreğimi gülümseten.
Sen; hayatımın coşkusu.
Ve hiç tutunamayacağım.
Yüzüne bakıp gülemeyeceğim.
Ellerinden tutup, sarılıp koklayamayacağımsın.

Ne zaman düş kursam seni koyuyorum içine.
Yalnızlığımı unutup, sarılıyorum gözyaşlarımla.
Düşündükçe acın bir kez daha batıyor.
Tel tel sen dökülüyorsun avuçlarıma.
Bir tek bahar görmeden, can çekişen umutlarıma su serpiyorum.
Bazen de her aşk bu kadar acıtır mı diye düşünüyorum.
Düşlüyorum.

Sen, benim mavi kelebeğim.
Yazdıkça yazmak istediğim.
Düşlediğim.
Hiç bitmesin istediğim.
Satır aralarında biriktirdiğim.
Gidişinle ölemediğim.
Ölümü beklediğim…

Sensiz yaşamayı.
Sensiz nefes almayı.
Hayatın ucundan tutmayı.
İçimde ne varsa sensizliğe dair, bir kenara koydum.
Sessiz haykırışlarımı mısralara gömdüm.

Sana tutunmayı.
Seninle nefes almayı.
Seninle yaşamayı.
Düşlediğim sokak lambalarının altında.
Düşlediğim sarılmalarımla.
Düşlediğim gülüşmelerinin yamacında.
Uzak diyarların toprağında.
Ölmeyi bekliyorum şimdilerde.

Ve ölmeden bir kez.
Dokunsam.
Sarılsam.
Öpsem.
Koklasam.
Tutup ellerinden omuzuma yaslasam.
Yaşasam.
Ruhumu dinlendirdiğim bir nehir gibi coşsam.
Ağlasam.
Ve kapasam gözlerimi, gözlerinin derununa bakarken.
Ve ölsem.
Umutla.
Huzurla.