Sen.. Şiiri - İsmail Boz

Kacak tütünün bogazina dayattigi ölümü bilmezsin sen.
Kivrilip giderken dumanı,
Kıvrılıp giden ümitlerimi
Ve içim de kalan zehri...
Belki nicin israrla bu kadar yandigimi sorgularsin,
Belki bir gun dayanamayip,
Ellerini atese dokundurup,
Çocukluğumun cehennemden aldigi zevki tadarsin.
Ve bir gün yolun düşerse bu şehre yeniden,
Ömrünün bir eylül yarığında,
Gün dönümün den kalma,
Ilık bir rüzgar vururken
Kaldırım dan göğsüne.
Kuru bir dal çıtırtısın dan irkilen bir sığırcık uykusu gibi,
Aç gözlerini ani den.
Sevişemediklerimizi özle...
Konuşamadıklarımızı...
Ve yasaklarımızı...