Sen Şiiri - İbrahim Arslan 4

Sen kahraman ecdadın torunu!
Karanlık topraklara ışık olup doğan Mehmet!
Sen ki çağ açıp çağ kapatan ecdadın mirasısın.
Sen ezelden beri hür yaşayansın,
Sen zincir vurulamayacak kadar çılgın olansın.
Sen Kükremiş sel gibisin bendine sığmayıp taşansın.
Sen ki dağları yırtıp enginlere sığamayansın.
Akif, Korkma demişti.
Sönmez bu şafaklarda yüzen Al Sancak demişti.
Sen o sancağı kıyamete kadar taşıyacak nefersin.
Sancaktarsın!
Sen garbın afakını titretecek sessin!
Ürkek gönüllere huzur salacak nefessin!
Mazlumun saçını okşayacak naif el,
Zalimin yüzüne sille sille vuracak tek tokatsın!
Sen Bedrin,
Sen, Şark’ın,
Sen Garb’ın,
Sen Kafkasların,
Sen Anadolu’nun,
Kükreyen aslanısın!
Sen,
Sen umutla beklenensin,
Sen mazlumun duasısın,
Sen bir milletin merhameti,
Sen vatan toprağının rahmetisin.
Sen ki yıldızları yorgan,
Cephe toprağını döşek edensin.
Sen ki duaları kendine zırh,
Tebessümleri yayına ok edensin.
Ey siperden sipere aşkla koşan Mehmet!
Sen imanın kudretisin,
Sen ki Allah Allah nidalarıyla şahadete kucak açansın.
Sen ki kızıl elmaya hedef koyansın.
Sen ki beklemeyip, bekletmeyensin.
Sen, Ey Mehmedim sen!
Peygamber ordusunun Alisi, Hamzası, Ömerisin.
Müjdeler olsun Mehmedim, Fatihim, fethedenim!
Sen müjdelenensin.
Sen deryaları dize getirensin,
Sen Malazgirtsin,
Sen Anadolusun,
Sen Çanakkalesin,
Sen yüreğinde vatanı taşıyansın!
Korkma!
Yees’e kapılma!
Mahzun olma!
Çünkü sen son ordunun son neferisin!