Sen Şiiri - Taha Yavuztürk

İnatlaşıyorum geceyle güneşim sensin diye
Ondan farketmez gece
Benim saatim her an sen geçe
Gün bitiyor da sensiz geçmiyor gece

Karaya vurmuş balık misaliyim
Aşkından boğulup kendimi karaya attığım
Karadır benim ilacım, ilacı sensim bu yaranın
Dilimi çözemem kanar yaralarım

Her an sen geçiyorda geçmiyor bu muğlak
İçim içimden gittikçe sana koşuyor kısrak
Boğuk ve monotondur bahar, sen yoksan
Yoksan sen, çekilmez bir ışıktır ufuklar

Düşlerim kırgınlık diyarında,
Sanki sensizlik bir hapisde, müebbet bana
Elbet kırılır o parmaklıklar ardımdan
Ardın yok bana, senden sonrası musalla taşında.

Ölüm kesmektir nefesi, durdurmakdır kalbi
Ölüm, hissizleşmektir karar verememe gerçeği
Ölüm bir kaşık sudur boğulduğum
Ölüm sensizlikdir işte bu duruma koyulduğum.

Geceye bırakılır en güzel hisler
Parçalar gündüz gece dinler
Ama sen varsan gece çöker
Sen güneşsin, geceme çöken

Aldırma bırak konuşsunlar
Bu inadı anca gözlerin kırar
Bir baksan bana doyasıca
İşte o an olur ayaklarımda bulutlar

Kır çiçekleri açsa yüreğimde ne fayda
Gözlerinle gülmedikden sonra
Cennet olsa dünya kimin umrunda
Benim yüreğim anca senin yolunda

Anca,anca giderim, sen iste yeter toz olur giderim
Bırakırım ardıma bir demet gül
Ben giderim ama sen hep gül

Saate baktım geç mi diye, yine sen geçiyor
Geçtikçe, geçiyor içimden, içim içimden
Sen benden, güzellikler benden
Ben senden, geçiyor ömrümden.