Sen Şiiri - Enver Şanlı

Bazen Gece Kararırken, Hatırıma Geliyorsun.
Ağlamaklı oluyorum , Sessizlik Sarıyor Dünyamı…
Sanki Görmüyor gözüm, Hayalinden Başkasını.
Kainat, Düşlerimle Yokluğa karışıyor, Ses yok.
Kuşlar bile Suskun.
Bazen Haykırıyorum Adını, Sen diyorum. Duyan yok…
Yokluğun ağır ağır Sarıyor bedenimi,
Anlamsız, Hiçbir kelimede Karşılığı olmayan bir Boşlukta Kalıyorum…
Bakıyorum etrafıma, Sonsuz bi karanlık.
Sonra Tekrar Sen Geliyorsun,
Saçların Rüzgarla Savrula Savrula.
Gözlerin, Güneşim oluyor bir anda,
Karanlık Dünyama Işık oluyorsun.
Beni kimsenin anlamadığı şu Zamanlarda,
Hayata Yeniden Bağlıyor, Gözlerimin Güneşi oluyorsun…
Bakıyorum öyle sana, Ne desem, Ne Söylesem…
Hani Dil ‘Lâl’ olurya, işte Tam da Öyle bir anda,
Çıkıp Geliyorsun Tam Karşıma…
Suskunluğum, İçimdeki Çığlıkla Karışıyor,
Söyleyecek Tek kelime Bulamıyorum…
Bakıyorsun Öyle tatlı tatlı,
Bana da Tattırıyorsun, Dolu dolu Aşkı…
Karanlık gittikçe Kararıyor, Belli ki Güneş Doğacak.
Hiç Doğmasa diyorum, Senin ışığınla aydınlansam Yalnızca.
Gözlerinle Dalıp Çıksam bambaşka Deryalara …
Ve çekiliyor Karanlık ağır ağır,
Sana seni Anlatamadan, Sımsıkı Sarılamadan …
Ve Doğuyor Güneş, Kıp Kızıl bir Sema,
Hafif Gülümseyip , Dönüyorsun Ardına …
“Gitme” diye Haykırıyor ardından Yüreğim,
Ama Tutuluyor adeta Hayalinle dilim…
Ve Gidiyorsun, Güneş doğarken terk edip beni bu Karanlığa…
Aydınlanırken Kocaman Dünya, Bir Karanlık Sarıyor Senin Yokluğunla.
Sen tekrar Gelene kadar, ne Güller açıyor Gönül Bağımda,
Ne de Bülbül Ötüyor Senin Olmadığım Dünyamda…
Uzaktasın, ama Nefes kadar da Yakınımdasın.
Çünkü Sen Gerçekle Hayalin Tam Ortasındasın…
Artık Hayalini değil Seni Bekliyorum.
Tutmak ellerini Hiç Bırakmamak,
Koklamak Saçlarını, Ardından;
Uzanıp bir Çayıra, Gökyüzünü Seyretmek İstiyorum ,
Sen varken Kollarımın Arasında…
Sen Varken, Hayatımın Tam Ortasında …
Seni Bekliyorum, Karanlığa Sakın KALMA …