Sen Şiiri - Abdurrahman Kırıkçı

Bütün cümlelerim sana yürüyor
Her biri bir başka olsa da
Yüreğine götürüyor beni kelimeler
Sana akıyor içimdeki nağmeler
Mevsim deyince sen, bahar deyince sen
Kana kana içtiğim pınar sen
Yağmur sen, bulut sen
Kaybetmekten korktuğum, sarıldığım umut sen

Başka başka olsa da harflerim
Ayrı renkleri boyasa da hecelerim
Bir tek sen akarsın gönlümün iklimine
Bir tek sen yağarsın içimin mevsimine
Yaz deyince sen, güz deyince sen
Gecenin göğsündeki yıldız sen
Gök sen, gökçe sen,
Tüm güzelliklerin toplandığı bahçe sen

Ayrı çalsa da telleri nefeslerin
Mızrap neresine dokunsa seslerin
Aynı manayı üflüyor kulağıma
Aynı yağmur düşüyor yanağıma
Huzur deyince sen, hüzün deyince sen
Şehrin öte yakasındaki üzgün sen
Şifa sen, cefa sen
Vuslat ile tutunduğum vefa sen...

Kalemler rengârenk aksa da
Fırçalar hangi desene yağsa da
Seni boyuyor tuvaldeki renk
Seni anlatıyor bahardaki ahenk
Elif deyince sen, naif deyince sen
Bir kelebeğin kanadındaki desen sen
Vaha sen, mehtap sen
Kızgın sahralarda sığındığım serap sen

Her mısra bir başka dökülse de
Her şiir bir başka gülse de
Bütün satırlara sen dokunuyorsun
İçimin sarayında bir tek sen okunuyorsun
Yetim deyince sen, sürgün deyince sen
Sonsuzluğun dudağındaki yay sen
Güneş sen, ay sen
Karanlığın burcundaki dolunay sen
Abdurrahman KIRIKÇI
Eylül / 2018