Sen Şiiri - Ömer Karakaya

Her şarkı sen
Her cümle, kelime sen
Yaz günüme bir rüzgar
Serin serin esen
İçimde bir volkan
Çıldırmışçasına
Köpüren
Gündüz sen
Gece sen
Yıldızların arasındasın
Ama en çok aralarında
Sen parlarsın
Sen gözümü alırsın
Ama ben alamam gözümü
Ne senden ne ışığından
Ne de gülüşünden, saçından
Yanan bir şöminenin
önünde dahi içimi ısıtan
sen
Kırık dökük kalbimi
Toparlamayan da sen
Yıllar geçer
Sen değişirsin
Ben değişirim
Bir tek sevgim kalır
değişmeyen.
Selvi ağacının altına
Yağmurlu bir günde oturup
ıslanmamayı beklemek gibi
Seni beklemek
Öyle imkansız sanki
Kışın açan bir güneş misali
Gören aldanır sıcaklığına
Yuvasından çıkar da
Maruz kalır soğukluğuna
Bende aldandım
İçim yanar iken üşüyorum
Eller hissiz kalmış
Yürüyemiyorum
Fakat yüreğim alev almış
Söndüremiyorum.
Bazen ölüm vardır
Ölümden önce gelir
Gülerken görmek yaşatır da
Başkasına güldüğünü bilmek
İncitir.
Zincir misali bağladın sen
Bir haberim saatten
Sensiz geçen bir zaman var ki
Nefes kesen.

Memeleketim gibi güzel sen
Sevindirir varlığın
Bir postacı düşün
Sevdiğinden mektup getiren
Öyle beklerim seni her gün
Usanmadan bıkmadan
Küçük bir çocuk misali
Bayram heyecanı besleyen.
Karanlık olmadan
Göremezsin yıldızı
Sevgim karanlık ise
Sen yıldızım
Basit bir sihirsin
Hemen kandığım
Kelebek gibisin
İncitmeye kıyamadığım
Elimde tutamadığım
Belki de
Sırf bu yüzden kaçırdığım