Sen Şiiri - Naci Hotanoğlu

Sen Ararat'ın mor çiçeklerine sinmiş amber,
Sen Munzur ayazında kayıp şubat günü
Trakya'da seni meyhoş gönüller bekler
Efe endamından bir giriş sergile Anadoluma,
Kaybolsun sabırsız çöken mehtap hüznü
Selamlasın seni Ege'nin huysuz adaları
Küstüğünü bilmesin bana yurdumun bayrakları
Özlemlerimi duymasın Erzurum'un dar ve kirli sokakları

Bütün kırmızı ışıklarını yakma üzerime,
Takvimler eridiğimi,
pusulam, hasretleri gösterme!
Ve saatler, üzerime yelkovanlarla yürüme...

Sen haddini bileceksin uçlarda giderek
Boyundan büyük dalgalara asılmaz kürek!

Sen korsan yalnızlıklarda bir bekçi,
Sen koyu mavi çizgilerde dilsiz elçi,
Kendinle hesaplaşacaksın
Kör kulaklarınla,sağır gözlerinle
Durmaktan korkacaksın belkide!

Sen kırmızı harflerle yalancı şuurlar çizerdin beynime,
yalın ayak kanmak sana, ne diye?
Kurşunlar yağarken kirpiklerime teker teker...
Çocuk olmak zordu belkide
Kara duman tüten minyatür metropol şehirlerde

Sen sipariş ederdin sahte baharları yalancı İncillerden,
Ufkunda ne varsa üzerine alıyordun göçmüşlerden
Bir kavmin göçüydü uzaklaşmak isminde
Nakşedilen sessiz harflerden,
Obruk göçüğü gamzelerinden..

Sen katiliydin akşam saatleri sevinçlerinin
Bütün sirenler yokluğunu fark ettirmek için çalardı
Tren garlarında istasyon görevlileri
Senli hiçbir ihtimali durdurmazdı...

Ben vardı hep sonralarında
ne zaman ki senler bir yerlerde başlasa
en büyük kusur sayardım kendime
senler öncesinde kendimi ben saymaya
Sen yabancısın bu tellerin
Bilmezsin
Sen ırgat kokan sonbaharlarda
Yetim çocuğun alnındaki tersin
Omzumda taburem elimde boyamsın
Ve sen erken bitmesin diye
Çok sürmekten çekindiğim cilamsın

Kara boyalı ellerde hatlarla çizilmiş falım!
Bozukluklarımı atsam önüne
Bana ayakkabılarını boyatır mısın?
Sen! Parasındayım zannetme,
Bana sana bakma bahanemi satar mısın?