Sen... Şiiri - Zeynep Beşen

ve sen
ve sen ve gece.
yine bekliyoruz sabahı her zaman olduğu gibi
bekliyoruz güneşi seni bekler gibi.

beklemenin sonun da,
güneş geliyor dağların yamaçların dan.
beklemenin sonun da,
sen yine gelmiyorsun tüm umutlara inat.

bakmak,görmek değilmiş aşk,
yolu yordamı yitirmek miş,
sözleri bilip te,hiç konuşmamak mış.
aklın kendini infilaka sürüklemesiymiş aşk.

beni benden edip,
ardın üzere düşmek miş te,
yanmak mış sonra.
sönmemesine..

sonra ümidini kaybedip ağlamakmış.
karanlığa,güneşe.
duyuramamak mış sevdiğine,kendini.
kırılmak mış içten içe.

susmasını bilmek,
ardına için de kıyametleri koparmak mış,
seni sevmek..
ah yokmu seni sevmek..

bir türlü kurtulamadığım,
seni sevmek.
bir türlü susturamadığım,
sana ağlamak.

içimde ne kan var,ne revan.
içimde sen varsın.
tüm herşeyi bastıran.
kendimi benden soğutan,
bir sen varsın kalbim de.
beni anadan atadan uzak kılan.
aşka öksüzlüğüm müş sensizlik.
ne zaman vursan kalbime,boynum bükülür kendine.

bir acının en dilsiz yanı aşk mış.
soyu da sopu da senmişin.
ey sevilen
sevildiğini bilen .

adına şiirler yazılan,
dualar okunan,
bir cisim den ötesi imiş sin sen.
bir gün kavuşuruz kelimesine, yaban kalan mış sın sen.

dünyamı başıma yıkan bir sen mişsin,
sen.