Sen Şiiri - İsmail Tekin 2

Tanıdığımda,
Sanki bir ceylan yavrusu,
Kara yüzlü, güzel gözlü,
Gülünce dünyamı aydınlatan,
Melekler kadar nurlu,
Uğurlu mu uğurlu,
Hem de fettan
Biriydin sen.

Çatık kaşlı,
Asık suratlı,
Hani denir ya,
Yüzü sirke satan;
Biri olunca sen,
Çok üzülürdüm inan,
Ölürdüm o an ben.

Gözlerim,
Gözlerinde kalınca,
Uçsuz bucaksız
Okyanuslara dalınca,
Şerefe dedik isteyerek,
Bize yabanıl bir hayata,
Cümle aleme inat.

Getirdiler koydular bizi,
Bilinmezlikleri bol bir bahçeye.
Kaldırdık kadehlerimizi,
Hiç tanımadığımız çiçekler
Alkışlıyorlardı bizi.
Baş döndüren alkışlarla,
Bağladık kendimizi,
O sonsuz yabanıl ağacın
Yüce dallarına.

“Dallarda kiraz,
Öp beni biraz.” Derken,
Ulaş tı gerçek sevda bize.
Ağıtlarla, türkülerle yol alırken,
Katıldı bir de maral kafilemize.
Değmeyin keyfimize.
Yollar, zorluklar vız gelir,
Engeller dümdüzdü bize.

Birlikte alırken yol,
Yoruldun sen,
Ayrıldın bizden.
Uçup gittin ağacımızdan.
Biz yürüyoruz hala,
O ağacın, üç ayrı dalından.
İnanamadık, şaşırdık sana
Eser kalmadı eski günlerden.
Selam saldık otuz yıla.