Sen Şiiri - Muhammed Göçmen

Ben ki hiç tutulmadım böyle Koyu kahve gözlere!

Bir Beni dinLe,
Seni anlatan bir hikayem olsun istedim.
İstiyor seni her halim sev beni olsana yarim.
Sonuna dek seveceğim seni.

En güçsüz hallerime dalarkende.
Her anımı yaşarkende.
Hasret bırakma kalbine tane tane gülerkende.
Ve hayalini kurarkende bomboş odalarda.

Anlamsız duygularda,
Boğuldugum gözyaşına kattım seni.
Muhtac etme kalbine adım adım sarfetme.
Çıkmaz sokaklarda ararkende.

Çıkmaz sokak ol yüreğimde.
Kalbimi verirkende.
Konuşma!
Dalsın gözlerin gözlerime.
Esinti gözlerini keserkende.

Ve bir çok şey söylerkende.
Dokun kalbime kal öylece.
Kalbimin ritmi ile şarkımızı yazarkende.
Karanlığı bırak bızden doğan aydınlık.

Sonu gelmez kelımelere nokta koy öylece.
Başımı yastığa koyarken,
En derın uykuya dalerkende.
Seni sevdimde...

Geride kalma öylece,
Ver kalbini,
Sensizlik kalsın dünde,
Duman ile yükseltirim sonsuzuğu gökyüzüne.

Kalbımdekı har vurup harman savurduğum,
Avuç avuç sevgi sunduğum,
Başından aşağı serptiğim,
Aşk tanelerim olurmusun sonsuzluğum?

Sonra gülücüklerim,üzüntülerim,
En tatlı hallerim.
Evet evet o kadınım o benım diyebildiğim,
Dillere düşen hıkayemın yazarı,
Olurmusun sevgi selim? ...

Dünya hiç olmadığı kadar şaşkın ve farklı benım için,
Bir telaş var sanki herkes sevdiğine koşar gibi.
Birde kaybolmam yokmu,
Tek kişilik hayallerin ailesini kurabilen,
Üstüme boşalırcasına ağlayan duygularımın,
Gözyaşını akıttıgı bu Ankara,
Sen varsın dıye sadece Ankara!