Sen Şiiri - Abdurrahman Gülseren

Hey sen, en deli dolu hayallere sahip olan!
Yüreği de, vatan diye, sevda diye, aşk dolan!

Şimdiyse düşmüşsün, başka hayallerin uğruna,
Paranın aşkına yada yarin sıcak kuruna.

Kaptırmışsın kendini ve uymuşsun bir dişiye,
Kavuşmuşsun rahata, rahat batar er kişiye.

Dalma bu gafletin uykusuna, dalma da uyan,
Bu haykırış kulağa değil, yüreğedir duyan.

Duymaz ise beni, ne kulağın nede yüreğin,
Bu boşlukta hep çırpınacaksın, vuslata değin.

Sendeki yürek hep rahatsız edecek bilesin
Korkak mısın? Bezmiş, bıkkın mısın? Söyle sen nesin?

Kurduğun hayallerini, birden bırakıp silme,
Döneklere, hainlere kızıp, suç sende bilme.

Hangi kutlu yolda satanlar, kaçanlar olmadı,
Haklısın dostum, o eski yiğitler de kalmadı.

Fakat yeise düşmek sana, bana yakışır mı?
Sen iz göstermez isen, su yolunda akışır mı?

Biz umutsuzluklara birer umuduz, çareyiz,
Biz ki şu vatan uğruna, deliyiz divaneyiz.

Bir bakmışsın gönlünde, yer vermişsin sen tamaha.
Er yatmışsın fakat er kalkmamışsın ki sabaha.

Erlik, her kişiye nasip olmayan bir meziyet,
Erlik ki, bizden gayrıyadır, bir koca eziyet.

Sesleniyorum sana, aklına ve yüreğine,
Davanı hatırlat sen, aklına ve bileğine.

Hey! Sen değil miydin? O kırlarda gürce haykırıp,
Dolaşan, yalnız başına da, sessizce ağlayıp.

Hayalleri uğruna, göz yaşı dökerek gezen.
Sevda tohumlarını, vatana ekerek gezen.

Hadi gel bak, olduk daha şimdiden iki kişi,
Başlamak, yarısı bitirmenin derler, bir işi.