Sen... Şiiri - Mehmet Köksal 5

Düğümlenir bütün kelimelerin boğazına Gecenin o engin sessizliğinde Kimilerinin yalan dediği sevdayı Nefes gibi çektiğin zaman içine Anlarsın ki yıpratıyormuş seni Anlarsın ki sızlatan oymuş kalbini Ve sonra Şiirler yazmaya başlarsın İçinde gül olan, uçurtmalar olan şiirler Yalan dahi olan aşklar istersin Küçük pembe yalanlar Beraber yürüdüğünüz yola gidersin Adım adım izlersin hayalini Birden koşarsın Hiçbir zaman anlayamayacağın bir duygu Dökülür masum mu masum yemyeşil çimenlere Ağlarsın Kirlenmiştir artık çimenler Sonra onun sesini duymuşçasına Bakmak istemediğin geçmişine bakarsın Anlarsın nerde olduğunu Anlarsın ki beraber yürüdüğünüz yoldasın şimdi Bir sen varsın, birde geceden kalan köpek izleri İç çekersin lanet ettiğin anlara Çekersin ki alıp götürür seni Almak istemezsin arık bir yudum nefes İstemezsin ki dolmasın artık ciğerlerine O hep masum kalmasını istediğin heves Sonra yırtarcasına bağırırsın gökyüzüne Hayallerinin uçtuğu o yere Dersin ki Nefes gibi sevdim seni Acı ama mecburi Anlarsın artık onun Sevgilinin, sevdalının Anlarsın gül gülüşlü yarinin Senin olmadığını Ölümü bekleseydik dersin Karanlık bir köşede Yada şiirlerine yazdığın Bir gülün üstünde Bekleseydik ama birlikte... MEHMET KÖKSAL