Sen Şiiri - Emre Karlıdağ

Hayattan bir ses çıkarmasını istedim.
Ben, seni istedim.
Sensizliğe dayanamamayı,
Seninle kalmayı istedim.
Ama sen gittin, gittin.
Bir kez olsun bakamadığım o güzel yüzününün
Kalbimde parçalara ayrıldgını hissettim.
Sana gelmeyi, seninle olmayı
Ben hep istedim.
Ama sen gittin, gittin.
Tam kafam da canlandırdıgım an seni.
O gün kü halim geliyo aklıma
Ben seni ilk defa, ilk defa kaybettim.
Kaderime boyun eydim.
Ama sen gittin, gittin.
Hayatın kaldı bana,
O güzel sözlerin kaldı,
O içten sevgin kaldı,
Hep sen kaldın bende, sen.
Ama sen gittin, gittin.
Kendi ellerimle yaptığım,
Seni sevdiğim,
Seni koruduğum,
Beraber yaşlanacağımız evde seninleydim.
Ama sen gittin, gittin
Bir gözlerin vardı
Bir derinden gelen o güzel sesin,
Bir de o güzel kokun,
Hani acaba dersin, acaba sever mi?
Ama sen gittin, gittin.
Hayatımı verseler bana geri,
İstemem!
Seni bana yazsalar tekrar,
Dayanamam.
Çünkü sen herseyi bırakıp gittin.
Çünkü sen beni terkettin.
Hani bazen olur ya öyle,
Bazen görmek istersin,
Doya doya koklamak,
Doyasıya dinlemek istersin,
O güzel kokusunu icine cekip bir kez de olsa sarılmak.
Olmıyacağını bile bile yanına gitmek,
Sana bakmıyacagını bile bile...
Onu görünce yalanlarına kanmak.
Hep bir ŞANS daha istersin.
Hayat yalan da olsa.
Gözler var ya gözler.
Dayanamazlar hiç bir zaman.
Anlatırlar gerçeği, hiç susmadan, susmadan.