Sen... Şiiri - Abdulkerim Erkek

İlkinde tanıyamadım seni

bakışımı kaldırıp yüreğine baktığımda

sen de bir durgunluk,

kaçamak bakışlar vardı.

yüzünü belirsiz düşünceler sarmıştı.

yanındaki küçük çocuğu sormuştum.

sen ise yeğnim demiştin.

elinde,parmağında, kulağında

ne bilezik,ne yüzük, ne de küpe...

umutlandırmıştı senliğimi

ama o başındaki nakışlı tülbent...

en büyük işaretti,

sensizliğin kapılarını bana ardına kadar açan.

aramızda bir-iki metre uzaklık olsa da

ruhumuz uzaklaşmıştı birbirimizden habersiz

mevsimlerimiz farklılaşmıştı da

ben yine baharı bekler bir tavırdaydım

oysa bilmeliydim senin başını eğmenden

sen zemheri kışlar yaşarken

beni güneşe tutsak düşürdüğünü

arada bir gelgitler olsa da içimizde

uzaklara bakan düşüncelerinde yatıyordu

başka tenin kokusu....

...tecahül-i ariflere sığınmıştım

o yüzden soramamıştım evlendin mi diye

kalbim, dilime parangalar vurmuştu.

ben ise sadece baban nasıl diye sormuştum

sen de çalışıyor diye geçiştirmiştin.

bir şeyler söylemek istedimse de

yüreğimdeki tufanlar bırakmadı gerçeği bilmemi

....belki de gerçek

bir tufanla sona erecekti.

Abdulkerim ERKEK