Sen Şiiri - Yusuf Ziya Leblebici

Sen benim halkımsın toprağımda yaşayan
Ellerinde kına, gözlerinde umut taşıyan
Sen benim kadınımsın tarlamda koşan
Nehir dediğim damarlarımda coştukça coşan

Sen hudut kapılarından girdiğimdeki nefes
Bağrıyanık sazların tellerinden duyduğum ses
Türkülerde yankılanan sevdalardaki canan
Direnişlerimde beni koruyan bir kalkan

Sol mememin altındaki cevahir
haykırırken sömürülmelere
Seninle aynı yola baş koyar bu beden
aydınlık yarınların eteğine birlikte yürümeye

Oy benim toprağımı nakış nakış işleyen kadınım
Oy benim sevdam, ırmağım, dağım ve taşım
Gözlerimden akan mutluluk yaşım
Oy benim çekik kaşlım, dergahım, sırdaşım

Sen, umutlara takılan kelepçelere inat
Bir güneşsin, dağların doruklarından doğan
Parmaklıklar arasından sızan özgürlük ışığı
Sen,içtiğim demli çayların beni çalkalayan kaşığı

Sen, aynalarda gördüğüm gözlerde yaşayan
Sen, değlarımın ücralarında beslediğim ceylan
halkımla halaylarımda baş tutan
Cansın sen, nabızlarımda can diye atan

Oy benim yasaklar içindeki şahdamarım
parmağın kesilse yüreğime damlayan kanım
Oy benim şahların bile ulaşamadığı sultanım
Dağlarım, yağmurlarım canım, cananım