Sen Şiiri - Muhammed Salih Gedik

Sen…
Sen, ey ben’im!
Bal akıyor sanıyorsun,
Dilinden,
Konuştuğunda.
……………….söylediğinde.
……………………………….açıkladığında.
İnsanlar ne kadar da echel,
Değil mi?
Yüzüyorlar karanlıklarda.
………………………..bataklıklarda.
…………………………………….kuyularda.
Güneşi, uzanıp tutuyorsun,
Alın, size ışık.
…………..gerçek.
……………..aydınlık.
Diye, sunuyorsun avuçlarında.
Dönüp bakan olmuyor ama;
Deve kuşu misali,
Gömmüşler başlarını kuma.
Sıvamışlar sanki gözlerini,
………………………..balçıkla.
.......................................çamurla.
Maraz kaplamış her yanlarını,
Mümkün mü arınma?
…………………deva.
………………………şifa.
Yüreklerindeki pası,
Nerede bulunur,
Kazıyacak zımpara?
Diye, yoruyorsun kafa.
Görevini yapmış olmanın
Gururyla,
………..sevinciyle,
………………..huzuruyla,
Yıldızlar topluyorsun,
Güneşten büyük.
Kalplerde yakmaya,
Zihinleri ışıtmaya,
Hayatları kurtarmaya,
Uçurum diplerine yuvarlanmışlardan.
Elin, oluyor sanki urgan.
Acıyor, uzatıyorsun.
Çekip kurtarmaya,
Çalışıyorsun,
………….çabalıyorsun.
………………………yırtınıyorsun.
Ama, nafile çırpınışların,
İnsanlar ama,
……………sağır.
……………….biçare.
……………………hasta.
Sonra…
Sonra havale ediyorsun,
Allah’a.
Sen…
Bal akıyor sanıyorsun,
Dillerinden,
Konuşunca.
Nur saçılıyor sanıyorsun,
Gözlerinden,
Bakınca.
Öyle değil…
Öyle değil oysa.
Yanılıyorsun.
…………..bilmiyorsun.
…………………..aldanıyorsun.
İnanmadığını,
İnanılmayacağı,
İnanıyormuş gibi söylüyorsun.
Düşünmeden konuşuyor,
Dinlemeden yargılıyor,
İdam ediyorsun.
…………zindana atıyorsun.
……………kurşunluyorsun.
Sevgi dökülen ağzından,
Nefret kusuyorsun,
Sen…
Sen kendini güya,
Adam sanıyorsun.