Sen Şiiri - Ahmet Öztürk 3

SEN

Sen kana susayan bir lal dudaktın.
Bana miras diye buhran bıraktın.
Önce sarhoş ettin, en sonu yaktın.
Çaktın umuduma mezar taşımı.

Sanki asumandan düşen kem nazar,
Ruhuma sevdanın kabrini kazar.
Bu aşkı nihayet tarihler yazar;
Katletsen ruhumu, yaksan naşımı!

Tepetaklak dünya, sağlar sol gibi,
Gövdeler baş olmuş, ayak kol gibi.
Hasret estiğinde toprak yol gibi;
Çamur ettin ekmeğimi, aşımı.

Hoyrat el ansızın çekince tülü,
Baktım her hatıra ne yazık ölü.
Hayat tozlu albüm, sevdam gömülü!
Nasıl kaybettim ben can yoldaşımı?

Sen sevda sarhoşu, çılgın bir gülsün.
Hayal pençesinde kumral kâkülsün.
Diken darbesinden aşkım dökülsün.
Boşa akıtırım, bu gözyaşımı.