Sen Şiiri - Leyla Özercan

Sen bulutları gökten indirebilir misin bana,
Ya güneşi verebilir misin avuçlarıma,
Takabilir misin dolunayı saçlarıma,
Akıtabilir misin şelaleleri yüreğime,
Sevdaları yağmur yapıp indirebilir misin yeryüzüne,
Sen bana eski beni verebilir misin,eksibeni…
Sevecen,insanlara güvenle bakan
Güneşleri gölgesiz beni,verebilir misin?
Bakışlarımdaki sisi kaldırabilir misin
sihirli değneğinle?
Sen umutlarımı yiyip bitiren insanlardan
toplayabilir misin yeniden bana?
Onları yeniden sıralayabilir misin yüreğime dizi dizi…
Sen yollarımdaki ayrılıkları,
Dağlarımdaki karları eritebilir misin bir dokunuşta?
Peki ya anılar?
Onları hiç yokmuşçasına,yaşanmamışçasına
Silebilir misin yüreğinden,beyninden?
Ya yitip giden umutlarını sıralayıp da üst üste
O titreşimleri yayabilir misin evrene?
Sen unutabilmek için,ya da güçlenebilmek için
-Adını sen bul,çünkü önemsiz bu-
Şişelere sarılmışken,olası mı tüm bunlar?
Sen ki her yudumda umutlarını içiyorsun
Sen ki her kadehte sevgini yok ediyorsun,boğuyorsun.
Sihirli bir değnek yerine dokunduğun kadehlerle
Her geçen gün; yıkılmış,kahrolmuş,
Güçsüz bir insan oluyorsun! ...
Oysa umutların olmalı senin de:
Olası,gerçekçi umutlar
Ve düşleri takıp da peşine
Daha dirençli,daha güçlü olmalısın
Bütün güçsüzlüklere karşı! ...

(Diyarbakır)