Sen... Şiiri - Derya Mengüllüoğlu

Kuşların diline düşmüş eski bir söylencesin.
Yüreğimin tellerinde gezinen kederli nağmesin.
Avuç içlerimde dolanan yollardan birindesin.
Ayın koynunda uyuya kalan dilsiz bir düşsün.

Eksik dişleriyle gülümseyen asırlık ninemsin,
Ninemin yüzündeki yıllanmış çizgilerdesin.
Sandığında biriken anıların paslı kokusundasın.
Yaşamının gizini anlattığı içli ağıtlardasın.

Sen, “ben”in gizindesin, Tanrı kadar gerçeksin.
Torosların dumanında tatlanan günün demisin.
Sen, yaylalarda, çadırlarda, karanlıklarda
Dinlediğim ve sorgusuz inandığım hikâyesin.

Hasretimsin, uzak şehirlerde birikirsin.
El uzatsam eriyip gidersin, silinir siluetin.
An olur okuduğum kitaplarda görünürsün
Bakamam yüzünün kelimelerine, yasaksın!

Sen çocukluğumsun, yollarda yuttuğum kumsun.
Çocukluğumun en keyifli gülümseyen zamanısın.
Sen, gölgesine sığındığım yeşil zeytin ağacımsın.
Büyürken dönüp el salladığım çocuğumsun.

Zulmümsün benim, dağlarda hükümlü sevincimsin.
Gözleri görmeyen, güzel yüzlü yaslı dilimsin.
Koynumda sakladığım hiç gelmeyen mektupsun.
Hapishanelerde yakılan eşkâli belirsiz kimliksin.

Sen, kendimi savurduğum karanlık dehlizlerdesin
Yüzünü görmedim, teninde gezinmedi hücrelerim
Dudaklarının kıyısında kalmış bir kılda esmedim.
Sen, yokluğumsun……………………………